Αχχχ, αυτό το κακό έχει ο χειμώνας. Περισσότερες υποχρεώσεις, κρύο και λιγότερα ψαρέματα. Οπότε, οι κουβέντες μας είναι περισσότερο θεωρητικές.
Μου άρεσε η κουβέντα γύρω από το μουγγρί, όταν έπιασα τα πρώτα, γύρισα σπίτι και μπήκα στο site για να δω τι θα τα κάνω. Στο site βρήκα πολύτιμες πληροφορίες που δε θα μπορούσα να τις βρω αλλού.
Σκέφτηκα λοιπόν να ανοίξω ένα topic για τη δράκαινα, μιας και είναι επικίνδυνο ψάρι. Είναι μεν και η σμέρνα αλλά αυτή προϊδεάζει με τη μορφή της και δύσκολα κάποιος την ακουμπάει.
Η δράκαινα όμως, θα έλεγα πως είναι όμορφο ψάρι, αν εξαιρέσει κανείς τη μούρη της που είναι "πατημένη" προς τα μέσα. Τα χρώματα που έχει είναι ωραία. Είναι τέτοια βέβαια η τρομάρα και η απέχθεια όσων την πιάνουν, που μόνο την ομορφιά δεν βλέπουν.....
Πιστεύω πως δε βρίσκεται σε όλες τις θάλλασες, νομίζω ότι προτιμάει τους αμμουδερούς βυθούς και κρύβεται πολύ καλά μέσα στην άμμο. Αν χαζέψει κανείς το βυθό με μάσκα το καλοκαίρι, θα τις δει να κρύβονται μέσα στη άμμο και να περιμένουν για το θύμα τους.
Το επικίνδυνο σημείο τους είναι τα αγκάθια που έχουν στο πτερύγιο της πλάτης. Σε στάση δεν φαίνονται αλλά όταν αρχίσει να χτυπιέται για να ελευθερωθεί, ανοίγει το πτερύγιο και προσπαθεί να καρφώσει με τα αγκάθια. Και είναι τόσο γρήγορο το χτύπημα που κάνει που δεν φαίνονται καν τα δηλητηριώδη αγκάθια!!!
Το τσίμπημά της είναι πολύ επώδυνο. Αν καρφώσει στο χέρι, επειδή είναι μαλακό το δέρμα του χεριού (συνήθως θα μας καρφώσει στο εσωτερικό ή στα δάχτυλα) προκαλεί τρομερό πόνο και πρήξιμο, τα οποία φαινόμενα μεγαλώνουν όσο περνάει η ώρα.
Μεγάλος άνθρωπος γνωστός μου, λιποθύμησε μετά από τσίμπημα και τον πήγαν στο νοσοκομείο για να τον συνεφέρουν. Ακόμα, τα αγκάθια της είναι τόσο σκληρά που μπορούν να τρυπήσουν ακόμα και το πλαστικό των φουσκωτών, έχει γίνει και αυτό σε φουσκωτό φίλου μου, όταν τη χτύπαγε για να τη σκοτώσει.
Την πρώτη δράκαινα που έπιασα δεν την αναγνώρισα, πήγα να την ξαγκιστρώσω και με κάρφωσε 2 φορές. Πάνω στο μισάωρο, ο πόνος ήταν αφόρητος και σκεφτόμουν να ψάξω για κέντρο υγείας ή φαρμακείο. Ευτυχώς άρχισε να υποχωρεί, οπότε συνέχισα το ψάρεμα.
Τέλος, προσωπικά τα ονομάζω "διαολικά" ψάρια, γιατί τα μεγάλα όταν πιαστούν κάνουν τρομερό τράβηγμα και μέχρι να βγουν από τη θάλασσα μπορεί να κολυμπάνε κατά μήκος της παραλίας με τρομερή ταχύτητα, μήπως και γλυτώσουν.
Αφού τα πιάσει κάποιος, καλό θα είναι να έχει ένα υφασμάτινο γάντι ή μια λαβίδα για να τα ακινητοποιήσει και να τα ξαγκιστρώσει. Λένε ότι είναι καλά για σούπα, προσωπικά τα ρίχνω πάλι μέσα. Αν τα κρατήσουμε, καλό θα είναι να κόψουμε με ένα ψαλίδι θα αγκάθια που έχουν στο πάνω πτερύγιο, καθώς κρατάνε το δηλητήριο και μπορούν να κάνουν ζημιά ακόμα και στο καθάρισμα.
Αν κάποιος φίλος γνωρίζει κάτι περισσότερο, ας προσθέσει, πάντα υπάρχουν ψαράδες που δεν το έχουν πιάσει και ίσως δεν το αναγνωρίσουν εύκολα. Φωτογραφία του θα βρείτε στις σελίδες του site με τα ψάρια.